Een tijdje geleden vroeg een lieve collega mij wat mijn kijk is op onze lichamen en mijn zelfbeeld van mijn lichaam. Dat is afgelopen jaren wel veranderd…
Vanaf een jaar of 15/16 ben ik altijd veel bezig geweest met mijn lichaam… het sporten nam een grote plek van mijn leven in beslag. Ik begon veel waarde te hechten aan hoe ik eruit zag en koppelde daar ook echt mijn zelfwaarde aan. Als ik maar even niet gesport had dan kelderde mijn zelfwaarde als snel tot het nul punt. Zo werd het steeds dwangmatiger voor mij om te gaan sporten… Doordat mijn lichaam er fit uit zag kreeg ik ook genoeg aandacht van de mannen, waardoor ik er nog meer waarde aan ging hechten. En mede hierdoor werd de overtuiging die ik toen geloofde continue bevestigd… ‘zonder mijn fitte lichaam ben ik niks waard en wil niemand mij en ben ik niks’. Ondanks blessures ging ik veel te lang door en begon ik ook weer veel te snel. Ik was totaal niet in de samenwerking met mijn lichaam… mijn lichaam heeft mij meerdere keren geschreeuwd maar als nog wilde ik niet luisteren.
En zo door de jaren heen… (zoals ze zeggen dat je toch wat wijzer wordt met de jaren) begon ik steeds meer te luisteren naar de behoeftes van mijn lichaam… hoe moeilijk ik dat soms of vaak zelfs ook vond. “Hop gewoon door.. gaat vanzelf wel weer een keer over…”
En nu na 20 jaar vind ik het nog steeds af en toe moeilijk om toe te geven aan de behoeftes van mijn lichaam. Het lukt me al stukken beter en ik weet en voel ook echt dat mijn waarde niet afhangt van hoe fit mijn lichaam is.
Want wow ons mooie lichaam… ik ervaar mijn lichaam nu als een ervaringsinstrument. Een instrument om dit leven te mogen ervaren. Van de kleuren, de geuren, de smaken, de geluiden maar ook de aanrakingen en de gevoelens van wat zich afspeelt binnen in mijn lichaam. Want dat geloof ik, dat we hier op deze aarde zijn om te ervaren! En ons lichaam is daar het instrument voor. Een geniaal instrument… ook al ervaren we dat niet altijd zo.. maar als je bedenkt hoe ons lichaam voor ons dag en nacht aan het werk is… wow dat is ergens wel een beetje magisch toch?
Hoe magisch mijn lichaam ook werkt het maakt me ook kwetsbaar. En vanuit kwetsbaarheid mogen we onze kracht halen. Want ook onze kwetsbaarheid mag ervaren worden, gehoord en gezien worden. Zo ben ik vorige week geopereerd en whoooo ja hoor de KWETSBAARHEID was op en top aanwezig! Van oude overtuigingen die omhoog kwamen tot het in alle rust toe te laten… het zijn allemaal processen dat we mogen ervaren, voor onze groei en ervaring als mens zijnde.
Elke dag weer krijgen we de mogelijkheid, elk moment mogen we samen met ons lichaam het leven ervaren…
Mooi, en zo waar! Soms is een moment van rust en bezinning beter voor je lichaam dan doorgaan. De maatschappij is ook niet goed ingericht om zo naar je lichaam te luisteren en als je niet stevig in je schoenen staat wordt het ook niet geaccepteerd met alle gevolgen van dien.
Al wordt het voor de maatschappij ook steeds duidelijker dat dit wèl heel belangrijk is en bijvoorbeeld yoga en mindfulness meer te bieden hebben en het steeds meer geaccepteerd wordt zodat je tijd neemt de rust te pakt in jezelf.
Gelukkig worden we ook blij van sporten en blijft het ook ontspanning, als we de balans maar houden met onszelf 🙏 en altijd leuk om met je te trainen, want je motiveert ook anderen om toch door te zetten en dat maakt het ook weer een uitdaging 💪
Mooi vak voor op school: Jezelf in balans houden, en hoe belangrijk dit is voor je lichaam, geest en mindset. Wie weet komt het in de volgende generatie meer aan bod zodat er makkelijker en opener over te spreken is. Dit stuk helpt daar zeker bij Suus, bedankt voor het delen
Jaaaa mooi lieve Sandra! Helemaal waar, het begint al bij de opvoeding en op school! Hoe gaaf zou dat zijn, een vak over wat maakt mij gelukkig, hoe kan ik luisteren naar mijn lichaam en hoe hou ik mezelf in balans 😉 One day…